Typy zbiorników

Instalacja zbiornikowa gazu płynnego

W skład instalacji zbiornikowej gazu płynnego dla zasilania urządzeń grzewczych budynku wchodzą następujące elementy:

• zbiornik magazynowy gazu płynnego naziemny lub podziemny wraz z osprzętem, trwale posadowiony na fundamencie;
• przyłącze podziemne gazu płynnego od zbiornika do budynku wykonane z rur stalowych lub z tworzywa sztucznego (PEHD) lub z miedzi w osłonie z PE;
• szafka kurka głównego na budynku, która oprócz zaworu głównego zamykającego dopływ gazu do budynku może być wyposażona w reduktor ciśnienia II stopnia i gazomierz;
• instalacja gazu w budynku zasilająca odbiorniki gazowe, wykonana z rur stalowych lub miedzianych zgodnie z warunkami technicznymi budowy instalacji.

Wymiary zbiorników - NAZIEMNYCH

Posadowienie zbiornika naziemnego

Zbiorniki naziemne montowane są na własnych podporach mocowanych do płyty fundamentowej żelbetowej wylewanej lub prefabrykowanej posadowionej poziomo na stabilnym podłożu. Podłoże powinno być wykonane z podsypki piaskowej o grubości 20 cm. Zbiornik należy mocować do fundamentu śrubami kotwionymi w płycie fundamentowej.

Dobór zbiornika dokonywany jest przez DORADCĘ HANDLOWEGO BAŁTYKGAZ.

Wymiary zbiorników - PODZIEMNYCH

Posadowienia zbiornika podziemnego

Zbiorniki podziemne wyposażone są w podpory służące do stabilizacji zbiornika podczas transportu. Starsze konstrukcje zbiorników nie posiadają podpór transportowych, dlatego na czas transportu są specjalnie zabezpieczane. Zbiorniki podziemne   montuje   się   w   wykopie o głębokości około 1,8 m. Wymagana jest wielkość przykrycia gruntem w wysokości min. 0,5 m. Zbiornik podziemny, pomimo posiadania podpór transportowych powinien być posadowiony na podsypce piaskowej grubości min. 20 cm. W niektórych przypadkach wymagana jest płyta fundamentowa żelbetowa, do której mocowany jest zbiornik podziemny specjalnymi obejmami kotwionymi w płycie fundamentowej.

Dobór zbiornika dokonywany jest przez DORADCĘ HANDLOWEGO BAŁTYKGAZ.
 
4.    Instalacja zbiornikowa

Propan, jako węglowodór, jest nietoksyczny. Spala się w całości, nie powodując skażenia środowiska. Jest gazem zarówno do ogrzewania, do produkcji ciepłej wody, a także może być jednocześnie wykorzystywany do przygotowywania posiłków w kuchni domowej. Magazynowany jest w naziemnych lub podziemnych zbiornikach, posadowionych stosunkowo blisko domu. Stamtąd przyłączem rurowym umiejscowionym pod ziemią dostarczany jest do wnętrza domu i rozprowadzany do odbiorników. W momencie doprowadzenia gazu ziemnego do budynku opalanego do tej pory gazem płynnym, przezbrojenie urządzeń grzewczych na nowy rodzaj paliwa jest czynnością tanią i mało kłopotliwą. Pewną wadą w zastosowaniu naszego paliwa jest formalne ograniczenie w instalowaniu urządzeń grzewczych: nie można instalować ich w pomieszczeniach znajdujących się poniżej poziomu gruntu.

Instalacja zbiornikowa w zależności od ilości zużywanego gazu składa się z jednego lub kilku zbiorników o odpowiedniej pojemności. Zbiorniki mają za zadanie magazynować gaz przez okres między kolejnymi jego dostawami.

Posadowienie zbiornika powinno gwarantować jego stabilność przed osiadaniem czy też przesuwaniem się. W tym celu zbiorniki naziemne oraz podziemne montuje się na specjalnie wykonanej płycie fundamentowej z betonu klasy B15 o grubości 20 cm, ułożonej na podłożu piaskowym oraz kotwiczy do tej płyty. Każdy zbiornik należy podłączyć do instalacji uziemiającej wykonanej zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Zbiornik gazowy jako naczynie ciśnieniowe podlega odbiorowi i badaniom technicznym wykonywanym przez Urząd Dozoru Technicznego (UDT). Tylko zbiorniki dopuszczone i odebrane przez UDT mogą być eksploatowane.

Osprzęt zbiornika umożliwia jego bezpieczne napełnianie, eksploatację i opróżnianie. Ważnym elementem zbiornika jest sprężynowy zawór bezpieczeństwa, który nie dopuszcza do przekroczenia ciśnienia obliczeniowego zbiornika.

Zbiorniki na gaz płynny wykonywane są w wersji naziemnej i podziemnej. Zbiorniki podziemne zabezpieczone są przed korozją specjalną nawierzchniową warstwą ochronną umożliwiającą wieloletnie przechowywanie zbiornika w ziemi. Niektóre zbiorniki dodatkowo zabezpiecza się przed korozją stosując ochronę katodową. Zaletą zbiornika w wersji podziemnej jest jego większa zdolność odparowania gazu, a wadą wyższe koszty zainstalowania. Ze względu na ograniczone możliwości odparowania gazu ze zbiorników, szczególnie w okresie niskich temperatur, instalacje które muszą sprostać dużym zapotrzebowaniom na gaz należy wyposażyć w urządzenia wspomagające odparowanie gazu. Takimi urządzeniami są parowniki pobierające fazę ciekłą ze zbiornika i podgrzewające ją do momentu wrzenia. Powstała w ten sposób faza gazowa może być dalej zużyta, wspomagając naturalne odparowanie w zbiorniku.

W celu doprowadzenia gazu ze zbiornika magazynowego do ściany budynku niezbędne jest poprowadzenie przyłącza o odpowiedniej przepustowości wyposażonego w system reduktorów wysokiego i niskiego ciśnienia. Przyłącze gazowe wykonywane jest w postaci rury gazowej podziemnej (polietylenowej, stalowej). Część naziemna przyłącza montowana jest z rur stalowych.

Ciśnienie ustawione na reduktorze niskiego ciśnienia jest uzależnione od parametrów wymaganych przez  zastosowane urządzenie grzewcze. Dla domowych instalacji – kotła CO/CWU ciśnienie na ogół wynosi 36 mbar.

Podstawowym wymaganiem dla kotłowni jest umiejscowienie jej powyżej poziomu terenu. Umożliwia to wydostanie się gazu z ewentualnego wycieku na zewnątrz budynku przez otwór nawiewny kotłowni, który powinien być blisko posadzki. 

Po dokonaniu montażu przyłącza gazu do budynku należy wykonać próbę szczelności instalacji zgodnie z warunkami technicznymi. Próbę należy wykonać sprężonym powietrzem lub innym gazem obojętnym.

Schemat instalacji zbiornikowej ze zbiornikiem naziemnym możesz zobaczy TU

Schemat instalacji zbiornikowej ze zbiornikiem podziemnym możesz zobaczy TU 

Dobór urządzeń grzewczych

Wybór mocy kotła uzależniony jest od:

• powierzchni (kubatury) użytkowej budynku
• strat cieplnych budynku (w jakim stopniu budynki są izolowane)
• ilości ciepła na przygotowanie c.w.u.
• kaloryczności wybranego paliwa
• rodzaju instalacji i grzejników, i w związku z tym, od ilości wody w instalacji (instalacje starego typu wykonane  z rur stalowych o dużych przekrojach i z grzejnikami żeliwnymi zawierają dużo większą objętość wody niż instalacje wykonane w nowych technologiach).

Zapotrzebowanie na ciepło do c.o. 

Jeśli znane są straty cieplne domu (informacja taka znajduje się w projekcie), sprawa jest stosunkowo prosta. Dobierany jest kocioł o mocy zbliżonej do mocy wyliczonej w projekcie. Jeśli dokładne straty ciepła nie są jednak znane, można je określić szacunkowo. Przyjmuje się wtedy, że wynoszą one odpowiednio:

• w domach wybudowanych przed 1980 r. – około 150 W/m2 (60 W/m3),
• w domach wzniesionych w latach 1980-92 – około 100 W/m2 (40 W/m3),
• w domach, które powstały po 1992 r. – około 70 W/m2 (30 W/m3).

Zapotrzebowanie na c.w.u.

Kupując kocioł do ogrzewania domu, zwykle oczekujemy, że będzie on zapewniał ciepłą wodę o odpowiedniej temperaturze i w potrzebnej ilości. O poziomie komfortu korzystania z ciepłej wody użytkowej decydują cztery wskaźniki:
- ilość ciepłej wody dostarczonej do punktów poboru (strumień c.w.u.),
- liczba odbiorników jednocześnie pobierających wodę,
- czas oczekiwania na ciepłą wodę,
- stabilność temperatury wody,
- liczba osób.
Im więcej osób mieszka w domu, tym częściej się zdarza, że dwie lub więcej z nich jednocześnie korzysta z ciepłej wody. Jest to określane współczynnikiem jednoczesności poboru i powinno być uwzględnione podczas doboru urządzenia podgrzewającego wodę. Ciepłą wodę chcielibyśmy mieć natychmiast po odkręceniu kranu lub w możliwie najkrótszym czasie. Czy i w jakim stopniu będzie to możliwe, w dużej mierze zależy od sposobu przygotowania ciepłej wody w kotle oraz sposobu zaprojektowania i wykonania instalacji. Aby skrócić czas oczekiwania na ciepłą wodę, w instalacjach z zasobnikami stosuje się cyrkulację (przewód, którym woda może krążyć między najdalej położonym odbiornikiem ciepłej wody, a kotłem, i dzięki temu stale być ciepła).

Bezpieczne użytkowanie Instalacji wymaga wykonania wszystkich w. w. elementów zgodnie z warunkami technicznymi, którym powinny odpowiadać budynki i instalacje gazu płynnego. Zasady wykonania wymienionych powyżej elementów instalacji regulują przepisy wykonawcze do Prawa Budowlanego. Wszystkie omówione elementy instalacji powinny być zaprojektowane przez uprawnionego projektanta i wykonane przez instalatorów z uprawnieniami.

Decydując się na korzystanie z usług firmy BAŁTYKGAZ mają Państwo to zagwarantowane.

Odległości:

Usytuowanie zbiorników powinno zapewniać bezpieczną ich eksploatację, minimalizować zagrożenie w wypadku awarii oraz umożliwiać skuteczność działania. Z tego względu lokalizację zbiorników określa projekt wykonany przez BAŁTYKGAZ oraz uzgodniony przez Rzeczoznawcę ds. Zabezpieczeń P. Pożarowych.

Dopuszczalną odległość zbiorników z gazem płynnym od budynków mieszkalnych, budynków zamieszkania zbiorowego oraz budynków użyteczności publicznej, a także między zbiornikami, określa poniższa tabela:

Strefy:

Dla urządzeń technologicznych przeznaczonych do magazynowania, przeładunku i dystrybucji gazu płynnego ustala się następujące minimalne strefy zagrożenia wybuchem (1 i 2):

1)  zbiorniki naziemne, podziemne lub przysypane o pojemności do 10 m3, strefa 2 - w promieniu 1,5 m od wszystkich króćców zbiornika;

2)  zbiorniki o pojemności powyżej 10 m3 do 110 m3:

a) dla zbiorników naziemnych, strefa 2 - 3 m od ścianki zbiornika,

b) dla zbiorników podziemnych i przysypanych, strefa 2 - w promieniu 1,5 m od króćców zbiornika.

——————————————————————————–

Zasady napełniania zbiornika

 
Przeładunek gazu płynnego z autocysterny do zbiornika wykonywany jest na zasadzie przetłoczenia fazy ciekłej pompą zamontowaną na autocysternie. Ilość fazy ciekłej gazu przeładowanego do zbiornika jest mierzona na układzie pomiarowym zamontowanym na autocysternie. Ilość wydanego gazu mierzona jest w litrach. Przy wprowadzeniu gazu do zbiornika następuje jego szybkie rozprężenie i ochłodzenie. Dlatego proces napełnienia nie może być gwałtowny by nie obniżyć temperatury ścianki zbiornika poniżej wielkości dopuszczalnych. Przed rozpoczęciem napełniania należy wnętrze zbiornika wypełnić azotem, co zapobiega wytworzeniu się we wnętrzu zbiornika mieszaniny wybuchowej. Dopuszczalny maksymalny poziom napełnienia zbiornika wynosi 85%. Wielkość napełnienia zbiornika jest mierzona poziomowskazem,   który   wskazuje orientacyjne wielkości napełnienia. Dodatkowo poziom maksymalnego napełnienia zbiornika jest kontrolowany i sygnalizowany wypływem fazy ciekłej gazu przez górny otwór zaworu poboru fazy gazowej. Napełniający zbiornik (osoba uprawniona przez TDT) podczas napełniania odkręca zaworek iglicowy w zaworze poboru fazy gazowej i kontroluje wypływający gaz. Wypływ fazy ciekłej (przybierający postać mgły) jest sygnałem dla napełniającego, że zbiornik został napełniony do wielkości maksymalnej.

Podczas napełniania i po jego zakończeniu operator cysterny wykonuje kontrole szczelności zbiornika, osprzętu i instalacji rurowej. Próba szczelności jest wykonywana testerem pianowym. Wszystkie nieszczelności są usuwane przez operatora cysterny lub przez służby serwisowe. Decydując się na współpracę z firmą BAŁTYKGAZ mają Państwo gwarancję, że proces tankowania zbiornika odbędzie się w sposób bezpieczny, a dostarczony gaz będzie spełniał wymagania norm.